açıldı. davul sesi var. yorgun. nikotin esiri bir gırtlak. insanlar öğreniyorlar asker olup öl! gün ışığında biraz hüzün ek. toprak aç! biraz ışık ver çok karanlık çok ağır anne çok soğuk anne acıktım anne neredesin anne ölüyorum anne! açıldı gelecekten bir kapı hatırlıyorum ilk öpücük çok sıcak,çok karmaşık,çok zevkli herşeyden önce ilkti adı Gizemdi. hatırlıyorum izlediğim ilk filmdi Sadri Alışık vardı turistti. hatırlıyorum vişnenin tadı çok ekşi hatırlıyorum ilk tokadı hatırlıyorum Koray onbeşindeydi hatırlıyorum sarhoş olmuştum,kusmuştum hatırlıyorum ağlamıştım,dayak yemiştim açıldı gelecekten bir kapı beni götürüyorlar anne ne sonu var ne başı...
gözleri parmaklıkların geçişinden öyle yorgun bakmaya dermansız; sanki binlerce parmaklık demirden, ve arkasında yitik dünya apansız.
vakur salınır zarif zorlu adımlar, en dar alanda dolanıp duran, ortada sanki bir güç dansı var; vurgun yemiş bir irade, doğadan
bazen kalkar perde göz bebeğinden yavaşça – derken bir resim dalar derin; gider peyderpey sakin diri bedeninden – ve sona erer ömrü kalbinde resmin. Rainer Maria Rilke (1875-1927)
Gözlerimi kapatıp oraya gittim yine
Oraya,o zamanın durduğu yere
Yine aynı müzik,yine aynı garson
Sevindim,sen yine yalnızdın
Bana baktın,ben de sana
Sonra yine kahvenden
Son bir yudum aldın,kalktın.
Ne kadar aptalım!
Gözlerimi açtım,uyandın!
Günaydın!
hiç bir yere gidememek,hiç bir yerden dönememek,hiç bir yere ait olmamak,bir hiç olmak.
kaldırıma takılıp düştüğünde böyle düşündü metin.
belki kaldırımın günahı yoktu da.içtiği onca şarabın mayhoşluğu da olabilir onu düşüren.
metin sarhoşun tekiydi.metin sürekli düşerdi ama hep kaldırımları suçlardı.
kaldırımlar yamuk yumuktu,kaldırımlar çürüktü,hep boşluk vardı kaldırımlarda.
kaldırımlara söverdi durmadan metin.
kaldırımlara söver,kötü yaptıklarını düşündüğü için işçilere söverdi.
böyle işçiler çalıştırdığı için belediye başkanına söver,belediye başkanının karısına,annesine,kızına,yedi sülalesine...
ama metin bu kez hemen kalkıp sövmek yerine birilerine,düştüğü yerde kaldı ve hiçliği düşündü.
bir hiç olmasını.
düşündü metin.
ağladı.
kar yağıyordu.kimse farketmiyordu gözü yaşlı metini,çünkü herkesin yüzü biraz ıslaktı.
metin artık iyice hıçkırıklara boğulunca,bir kadın durup baktı ve başkaları da.ama kimse durmadı üstünde.
yalnız bir sarhoş diye düşündüler,kimbilir ne derdi vardı.
iki adım attıktan sonra,uçup gitti her birinin aklından metinin perişan hali.
ne güçlü adamdı halbuki metin.daha geçen gece bar kavgasında iki adamı üç yumrukla yere sermemişmiydi.
esaslı adamdı metin.üstelik sarhoşdu da o gece.
ama bu iş başkaydı.kalp ağrısı yıkıveriyordu adamı işte böyle.hemde metin gibi bir adamı.
bir anda sustu metin.kesti hıçkırığı,ayağa kalktı.doğruca en yakın tekel bayiine gitti ve bir şişe şarap aldı.
henüz bir kez dikip indirdiğinde,şişenin yarısı bitmişti bile.
evinin yolunu tutmuştu ve apartmanın kapısında şarabından son bir yudum alıp fırlattı şişeyi,içeri girdi.
evine ilk adımı attığında ilk farkettiği metinin,evinin dışarısından daha soğuk oluşuydu.
kedisi humba'nın da ayaklarının dibinde bitmesi ise ikinci adımı bulmuştu.
çok aç olmalıydı humba,keza 2 gündür ilk defa girmişti evine metin.
kucağına aldı humbayı ve buzdolabının kapağını açtı.süt şişesini aldığında,humba şişeyi tırmalamaya çalıştı.
şişeyi süt kabına boşalttığındaysa,çölde bir su çeşmesine ağzını dayayan bir adam gibiydi humba.
beklemeye takati kalmamış,şişeden boşalan süte ağzını dayamıştı.bu sahne karşısında bugün ilk kez gülümsemişti metin.
süt ile humbayı başbaşa bırakıp mutfak tezgahında,salona doğru yürüdü metin.
masanın üstünde yüzlerce karalanmış kağıt vardı.boş bir kağıt aradı,bulduğundaysa saldayleyi çekip oturdu.
kalemin ucuna baktı,biraz daha sivriltti çakısıyla.
masa lambasını yaktı ve yazdı.
"...baş kemancı herkesin yerinde ve hazır olduğunu anladıktan sonra,maestro'ya baktı.
kaşlarını kaldırıp,kafasını hafifçe eğerek, "herşey yolunda" mesajını iletti.
böylece beethoven'ın 9. senfonisi -neşeye övgü- başladı."
